Hukukun üstünlüğünü, ilke olarak kabul etmeden başkalarını yargı kararlarına uymamakla suçlamak yersiz ve çifte standarttır. İktidarın yetkinleri, Anayasa Mahkemesi kararlarını açıkça tanımadığını ifade ederken, muhalefetin hukuka uygun eleştirilerini ve duruşunu "hukuksuzluk" olarak nitelemek açık bir çelişkidir. Bu durum, hukuk devletine değil, siyası hesaplara dayalı bir anlayışı yansıtır.

Seçimle ilgili kararlar yalnızca Yüksek Seçim Kurulu'nun yetkisindedir. Bu yetkiyi usulsüz bir şekilde yerel mahkemelere taşıyıp ,muhalefet adayları hakkında siyası sonuç doğuracak kararlar aldırılması doğru bir hukuksal yol değildir. Bu yetki gasbıdır ve demokratik meşruiyeti tartışmalı hale getirir. Adalet herkes için eşit olmalıdır. İktidar mensuplarının hukuki süreçlerden kaçması, muhalefet mensuplarının en küçük eleştiride yargı sopasıyla susturulması, gazetecilerin, akademisyenlerin, sanatçıların cezalandırılması, hukukun araçsallaştığını gösterir.Bunun adı adalet değil, siyası baskı olur. AYM, Türkiye Cumhuriyetinin en yüksek yargı organlarından biridir. Onun karlarını tanımamak aslında anayasanın fiilen askıya alınması anlamına gelir. Bu tutum, yalnızca hukuk krizine değil, rejim kırizine yol açar. Yani her defasında dediğim gibi muhalefet artık rejime karşı yapılmalıdır. Bu durumda; muhalefetin eleştirileri hukuka direnmek değil, hukuksuzluğa direnmektir.

 Benim itirazım düzene değil, adaletsizliğin düzen haline gelmesinedir. Güce yaslanarak haklı olunmaz. Güç geçer hakikat kalır. Ama güç hakikatin yerine geçtiğinde çürümeye başlar. Hukuku hiçe sayanlar sessizliğin içinde kendi çöküşlerini hazırlarlar.

 Hani bir laf vardır; Zaman ilginç bir öğretmendir. Bugün ben yaptım oldu diyenler yarın adil yargılanma hakkı için, kapı kapı gezer ve adaletin doğru kapısını arar. O yüzden hukuk, kişilere değil, ilkelere dayanmalıdır.

Bugün onu ezen yarın gölgesine muhtaç olur.

Yaklaşık iki bin yıl önce Roma hukukunda; Latincesi LEX MALLA LEX NULLA Türkçesi; içinde adalet duygusu olmayan kanun kanun değildir!...