ENGELLİ BİREYLERE BAKIŞ AÇISI

Ülkemizde doğuştan,sonradan bedensel,zihinsel ve ruhsal ayrıca sosyal hayatlarını kaybetme derecesine gelmiş ; 1 milyon 425 bin 667’si erkek, 1 milyon 109 bin 566’sı kadın olmak üzere 2 milyon 535 bin 533 engelli vatandaşımız bulunmaktadır. Destek ve danışmanlık hizmetlerine ihtiyaç duyan engelli bireylerimiz yeteri kadar toplumda seslerini duyurabiliyorlar mı peki? Gereken hizmetler ve ihtiyaçlarına cevap alabiliyorlar mı? Toplum onları ne derecede kabullenmiş durumda? Sualler üst seviyede fakat icraatlar ne kadar yeterli muallakta….
Gazetemizde beni bu konuya yer vermeye iten çok yakın bir zamanda yaşadığım bir olay oldu aslında. Akşam saatlerinde yorgunluğum had safhada iken eve gitme telaşında yolları aşındırırken bedensel engelli bir vatandaşı gördüm uzaktan. Yakınlaştıkça sözde insan olarak addettiğimiz birey sanki başka bir yaratık ya da çok farklı bir gezegenden gelmiş birini görmüşçesine engelli vatandaşımızın suratına suratına bakıp o insanı nasıl bir mahcubiyete ve ötekileştirmeye sürüklediğinin farkında olmadan tavırlar içerisine girmiş vaziyetteydi ve ben bunu inanın şu anda bile tüm asabiyetimle yazıyorum. Acıyarak ya da şaşkınlıkla o insanlara baktığınızda onları nasıl bir kaosa soktuğunuzu ayrıca bizlerden biri gibi görmek yerine muhtaç bireyler olarak hissettirmenin engelli vatandaşlarımıza nasıl bir acı ve rahatsızlık verdiğini düşünememek ve idrak edememek toplumca sanırım biraz eğitim seviyemizin düşük olmasından kaynaklandığına kanaat getiriyorum. Eğitimsizlik; toplumda ayrıştırıcılığa sebebiyet verir. Sonucunda ise toplumdan dışlanmış bir kesim yaratırsınız. Toparlaması zor kavramdır böyle biline. Size kendimce engelli bireylerin bir çok rahatsızlıklarını dile getirebilirim.
*insanların bakış açısı
*acıma duygusunun hissettirme
*toplumdan dışlanma
*ikinci sınıf insan muamelesi görme
*aşağılama
*çevreden utanma
*engellerini her davranışta dile getirme bunlar sadece birkaç başlık….
Peki devlet ne gibi çalışmalar içinde engelli vatandaşlar üzerine. Çalışma ortamlarının sağlanabilmesi, ulaşım sorunlarının çözümlenmesi, mesleki anlamda özel eğitim programlarının arttırılması, sağlık ve sosyal güvenlik hizmetlerinden yeteri kadar faydalana bilinilmesi. Bütün saydığım hizmetlerin hepsi ne denli icraata geçirebiliyor; tabi ki yapılan çalışmalar var onları sonuna kadar takdir ediyorum lakin önce beynimizdeki özrü yok edebilirsek marjinalleştirdiğimiz engelli vatandaşlarımıza bakış açımız çok daha başka boyutlarda olacaktır hiç şüphesiz.
Makalemi unutmamamız gereken bir cümleyle final yapmak istiyorum. Hayatın bizlere nasıl bir sunum yapacağından bir haber yaşıyoruz ve öyle bir an gelir ki yürümenin bile ne kadar kıymetli ve ne kadar önem teşkil ettiğini başımıza kötü bir olay gelmeden anlamamız gerekli maalesef. Hepimiz engelli vatandaşlarımızın yaşadığı hayatı yaşamaya adayız inanın. Lütfen değer verelim onlara….