Yıllardır ama yıllardır yaşananlar hep aynı. Aynı mevsim, aynı zaman, aynı sebepler vs…..Gözümüz gibi bakmamız gereken tabiatı, ellerimizle katlediyoruz. Geçen gün eşimle yaptığımız canlı yayında da dilimizde tüy bitti anlatmaktan. Yazıktır, günahtır nefessiz bırakılıyoruz. Çığlıklarımızı duyan olsa da sesimizi kısarlar mı acaba çok merak ediyorum.
Son bir haftada güzel ülkemde 624 orman yangını çıktı. Bu nasıl bir rakamdır; bu rakamın nasıl bir izahı olabilir. Dikkatsizlik, başımıza geldikten sonra, her şey kül olduktan sonra alınan son dakika tedbirleri. Görevi esnasında can kaybına uğrayan itfaiye erleri başka bir acı. Feryat edilecek o kadar çok husus var ki. Yeşil ormanlık alanlar, doğayla iç içe yaşayan canlılar, köylülerin yanan ciğerleri… İşin siyasi boyutuna girmek istemiyorum. Nasıl bir menfaat olabilir ya da neyin karşılığında nasıl bir pazarlık yapılabilir bilemiyorum ve bilmek dahi istemiyorum. Tüm kurum ve kuruluşların çabaları tabi ki ortada yalnız kül olduktan sonra değil de öncesinde bütün tedbirlerin çok sağlam bir planlamayla alınması gerekli. Geçen yıl da aynı bu zamanlarda aynı konuyu içeren makale yazmıştım. İçeriğinde aynı serzeniş. Vatandaşın da görevi büyük. Atmayın kardeşim sigara izmaritlerini, atmayın kırık camları, yakmayın alanlarda mangalınızı… Dikkatsizlik felaketi doğurur her zaman. Her şeyi de devletten beklememek lazım. Toplumun da uyması ve dikkat etmesi gereken kurallar var.
Yanarken o ağaçlar, yanarken o canlılar kendinizi bir o ateşlerin içinde düşünün bir an . Bu çok acı verici, çok üzücü… Unutmayalım her geçen gün Nefesimiz yok ediliyor.